عصرجهان؛ مصطفی شهریاری زراسوند -تالاب چغاخور  با وسعت ۲۳۰۰ هکتار  با ارتفاع ۲۳۸۰ متر بالاتر از سطح دریا در کیلومتر ۵۵ جاده شهرکرد به ایذه قرار گرفته است .
مردم پیرامون تالاب اکثرا به کار دامپروری و کشاورزی مشغول هستند و به نوعی زندگی  حدود ۱۱ هزار نفر به این منطقه و تالاب متکی هست و هر نوع تسخیر و تصرفی رندگی مردم محل را به مخاطره میکشاند .
هر منطقه پتانسیل هایی دارد که اصطلاحا پتانسیل آمایشی گفته میشود منطقه چغاخور هم پتانسیل های بالقوه ای دارد که میبایست به بالفعل مبدل گردد.
پتانسیل چغاخور منظره زیبا و مرغزارهای و چمنزار ها و آب و هوایی مفرح در تابستان است که باید به مرحله اجرایی رسیده و زیرساختهای مختلف گردشگری و ورزشی ایجاد شود تا بتوان از این نعمت خدادادی استفاده بهینه صورت گیرد ...

 این در حالی هست که منطقه چغاخور به واسطه درگیری ها و مشکلات اجتمایی، منطقه امنیتی محسوب شده و مجوزات ایجاد مسابقات ورزشی و گرد همایی صادر نمیشود و همچنین سرمایه گزارانی که حتی مقداری هم هزینه نموده اند و قرار بوده مجموعه های گردشگری ایجاد کنند پروژه های خود را مسکوت نگه داشتند، دو عامل بالا(خشکی چشمه هاو تالاب و امنیتی بودن منطقه) باعث شده چغاخور با این همه پتانسیل بالا به دلیل عدم مدیریت مناسب و بی توجهی به نظر مشاوران و کارشناسان درآستانهء نابودی قرار گرفته  و هیچ کس حاضر به ایجاد زیرساخت برای کسب و کار و اشتغال نیست
طی بیست سال اخیر طرح های اشتباه و غیر کارشناسی بدون در نظر گرفتن مطالعات زیست محیطی مردم و زیستگاه منطقه به مرحله اجرا رسید و مشکلات زیادی برای منطقه و زندگی محلی ایجاد کرد.
ابتدا"  با ایجاد ""بندذخیره آب"" مراتع غنی متعلق به اهالی زیر آب رفته و منبع ارتزاق اصلی بدون در نظر گرفتن شغل جایگزین قطع شد و در  ادامه در ده سال گذشته تونل چغاخور به سبز کوه بدون مطالعات زیست محیطی و بدون توجه به نظر مشاوران طرح که اعلام کرده بودند بیشتر چشمه های منطقه خشک خواهد شد، پروژه تونل شروع شد ...
با حفر صد متر تونل در سال ۹۴ چشمه الوقره با دِبی ۷۵ لیتر در ثانیه در روستای ساکی اباد کاملا خشک شد که اجرای این پروژه با مقاومت و درگیریهای اهالی  مواجه و طرح پس از یک ونیم سال توقف حفاری تونل مجددا" شروع شد و پس از چند روز حفاری دستگاه به گسل دوم رسید سه چشمه دیگر کم آب شدند که با واکنش و مقاومت اهالی روبرو و با تلاش همه مردم منطقه از جمله :  چغاخور، ناغان و مشایخ برای توقف حفاری شروع شد و منجر به تعطیلی و توقف تونل شد ..
در این پروژه  تاکنون بیشتر از ۴۰۰ میلیارد تومان هزینه و بیشتر از این مقدار مردم منطقه متحمل زیان شدند.
در بهار سال ۹۶ هم مجوز برداشت ۵۰ لیتر آب در ثانیه برای کشاورزی و صنعت فولاد سفید دشت صادر شد و با این کار عملا نابودی تالاب چغاخور رقم خورد و موضوع مهمتر بعد از خشکی تالاب،  خطرات زیست محیطی بیشتری گریبان گیر زیستگاه پیرامون تالاب و موجب الودگی آب و هوا و زیست بوم منطقه میگردد.

پیشنهاد میکنم  کارگروهی از کارشناسان و مردم فهیم چغاخور تشکیل و طرح جامع تالاب چغاخور بازبینی و راهکارهای کارشناسانه ارایه داده و مردم و مسولین ملزم به اجرای آن باشند.
 راهکارهای لازم از منظر اینجانب باید در قالب داشته هایمان باشد.
مثلا":
۱- با ایجاد و حفاظت از  مراتع و مناظر، طرح های ابخیزداری و احداث کارخانه های فراوری گیاهان دارویی با ارزش در  منطقه، کشت گل محمدی و درختان بومی خاص منطقه که ارزش بسیار زیادی دارند.
۲- ایجاد شکارگاه خصوصی و جذب گردشگر شکار و گردشگر انبوه ماندگار و متمکن ورزشی و ایجاد جشنواره ها و هزاران طرح دیگر که موجب گردش مالی و رونق منطقه میگردد .
 خوشبختانه دولت به این امر پی برده است که نباید در موضوع اجرای طرح های مخرب پافشاری کند.
بامید آنکه در پرتو همدلی، همیاری و همکاری اهالی منطقه و همچنین ایجاد فضای امن و ارام و دور از تنشها و درگیری های محلی و ایجاد محیطی آرام و ایجاد اشتغال ماندگار و با وجود الگوهای موجود در منطقه  مانند:  موضوع مجتمع گردشگری آفتاب و روستای متویی گامهایی مستحکم در جهت آبادانی چغاخور برداشته شود.
مصطفی شهریاری زراسوند - محقق فرهنگی و کارشناس محیط زیست زاگرس