عصرجهان؛محسن بابادی-

نیمه اول:
شفر به دلیل اینکه عملکرد عالی در طی مدت زمان حضورش را تکمیل نموده و مزد زحمات خود و تیمش را بگیرد، بازیکنانش را با آمادگی بدنی، روحی/روانی و فنی بسیار بالا راهی میدان کرد. پاس های سالم در تمامی مناطق زمین، سرعت انتقال بالا از فاز دفاع به حمله و بالعکس، طراحی حملات از طریق تمامی تاکتیک های موجود، استفاده مناسب از کناره ها، بازی ترکیبی و جابجایی مکرر بازیکنان همراه با بازی بدون توپ فوق العاده گوشه ای از عملکرد خوب تیم استقلال در این نیمه بود. از طرفی خونه با خونه نیز با عزمی جزم راهی این مسابقه شد تا خاطرات تلخ روز های اخیر را به دست فراموشی بسپارد. آنها در نیمه نخست چشم به دفاع و ضدحملات داشتند، اما اختلاف سطح مابین تیم دوم لیگ برتر که فینالیست جام حذفی نیز شده و تیمی لیگ یکی که تمامی بضاعتش همین بوده است، سبب شد تا خسرو حیدری که مدتهاست بسیار سرحال و همچون سال های جوانی اش ظاهر می شود، با پاسی کم ارتفاع، دقیق و میلیمتری مامه تیام را در موقعیت تک به گل قرار دهد. فریب بدنی تیام قبل از رسیدن به توپ بسیار جالب توجه بود. زیرا تیامی که از عقب اضافه می شد، به خوبی می دانست که به علت سرعت بالایش و رو به جلو بودن پاس، نمی تواند توپ را کاملا کنترل کرده و سپس به آن ضربه بزند. ناگهان با خود اندیشید که اگر بخواهد سرضرب نیز به توپ ضربه بزند، نمی تواند ضربه ای محکم روانه دروازه کند. لذا قبل از رسیدن توپ با فریب بدنی دروازبان حریف را از جریان بازی خارج نمود و توپ را به منتهی الیه سمت دیگر دروازه فرستاد که این گل ساده اما جالب، حاوی نکاتی آموزشی برای مهاجمین فوتبال بود.
از سوی دیگر پاس های خونه به خونه به ندرت به 4 یا 5 پاس سالم می رسید که خود این گویای پرسینگ توپ و بازیکنان آنها از جانب استقلال بود.
تیم قرمز پوش به خوبی می دانست که اگر بخواهد در نیمه دوم به بازی برگردد، ابتدا می بایست گل نخورد. آنها به نیکی آگاه بودند که اگر بخواهند بی محابا جهت جبران گل خورده جلو بکشند، با توجه به سرعت بالای بازی تیم شفر و پاس های کوتاه و خطرناکی که این تیم را در کمتر از 3 الی 4 ثانیه به یک سوم دفاعی آنها می رساند، ممکن است گل های بعدی را نیز دریافت کنند. احتمالا آنها با این تفکر راهی رختکن شدند. در نیمه نخست توپ های سوم و حتی توپ های نخست و همچنین ابتکار عمل از ابتدا تا انتها از آن استقلال بود.

نیمه دوم:
اگر بخواهیم تحلیلی منصفانه راجع به این نیمه داشته باشیم، می بایست این نیمه را به 3 زمان 15 دقیقه ای تقسیم نموده که در دو زمان ابتدایی آن یعنی تا دقیقه 75، برتری مطلق از آن خونه به خونه تیم شایسته شمالی بود. تیمی که به این باور رسیده بود که در فینال جام حذفی بازی نموده و می تواند با تلاشی جانانه در 45 دقیقه طوفانی، به تمامی رویاهای بر باد رفته اش در این فصل برسد. لذا در 30 دقیقه ابتدایی نیمه دوم بسیار جسورانه، تاکتیکی و دونده ظاهر شدند. اما آنچه در طی این 30 دقیقه و حتی 15 دقیقه انتهایی سبب شد که این تیم به خواسته اش نرسد، این بود که آنها به خوبی توپ را تا پشت یک سوم دفاعی تیم استقلال می رساندند، اما برای آن منطقه حیاتی برنامه و پلان خاصی نداشته و اکثر توپ ها را لو می دادند که همین امر تبدیل به ضد حمله ای مهلک علیه آنها می شد. البته بخشی از آن به خاطر فشردگی، بستن فضا و قدرت تیم آبی پوش خصوصا در پست هافبک دفاعی بود. آنها در این نیمه بیش از 10 موقعیت حمله خلق کردند که اکثرشان در همان 30 دقیقه ابتدایی و با ورود به یک سوم دفاعی استقلال بی ثمر ماند. البته در این زمان یکی دو موقعیت گلزنی مناسب نیز ایجاد کردند، اما برای گلزنی مقابل تیمی که در لیگ برتر، جام باشگاه های آسیا و جام حذفی کشور عملکردی فوق العاده داشته کافی نبودند. استقلال نیز طی 30 دقیقه ابتدایی عقب نشینی کرده بود و قصد داشت با مدیریت بازی، توپ گیری و سپس پخش کردن توپ از روی ضدحملات به گل برسد. بابلی ها به علت بازی های سنگین این فصل در لیگ دسته 1، نبود چند بازیکن اصلی و ناامیدی از کسب نتیجه دلخواه در این مسابقه، رفته رفته و از دقیقه 75 به بعد تحلیل رفته و 15 دقیقه انتهایی نیمه دوم از آن استقلالی شد که می توانست در چند موقعیت صاحب گل های بعدی نیز شود. ضمن تبریک به هواداران بی شمار استقلال، می بایست تاکید کنم که هیچ چیزی از ارزش های خونه به خونه کم نشده و به علت آنکه مردانه و تا آخرین نفس جنگیدند تیمی قابل ستایش اند.