مجتبی صلاحی نژاد: توریست های روسی که دانش آموخته رشته های باستان شناسی و ایران شناسی بودند محو شگفتی های منحصر به فرد سنگ نوشته های تنگ ساولک، سروهای زربین و محیط مفرح طبیعی آن شدند و اهمیت این نقش ها را در حد و اندازه نقش های برجسته های تخت جمشید برشمردند
بارون دوبد جهانگرد و دبیر اول سفارت روسیه در کتاب سفرنامه لرستان و خوزستان به هنگام سفر به تنگ ساولک و بازدید از کتیبه های آن می‌نویسد "چه بسا پای در خاکی نهاده‌ام که زمانی وقف آناهیتا یا میلیتای ایزد بانو بوده است."
به گزارش پایگاه خبری عصرجهان، طی هفته گذشته دو جهانگرد روسی از آثار تاریخی و مناظر طبیعی تنگ ساولک شهرستان بهمئی بازدید کردند
مدیر اداره میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری شهرستان بهمئی در گفتگو با خبرنگار ما اظهار داشتند: کتیبه ها و سنگ نوشته های تنگ ساولک شهرستان بهمئی در تاریخ ۲۹ آذر ۱۳۱۶ به شماره ثبت ۳۱۰ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. علاوه بر آن اکوسیستم تنگ سولک در سال 1380 به شماره 260 توسط شورای عالی حفاظت محیط زیست به عنوان یکی از مناطق حفاظت شده کشور ثبت و معرفی گردید لذا علاوه بر گردشگران شهیری که در طول سنوات ماضی از این اثار شکوهمند بازدید داشتند همه ساله از کشورهای ایتالیا، ژاپن، روسیه.......از نگار کنده ها و تاریخ طبیعی کم نظیر تنگ ساولک بادید می کنند
مهندس مجتبی صلاحی نژاد افزود: در ادامه این روند هفته گذشته دو جهانگرد(توریست) روسی از آثار تاریخی و مناظر طبیعی تنگ ساولک شهرستان بهمئی بازدید کردند
مهندس صلاحی نژاد ادامه دادند: توریست های روسی که دانش آموخته رشته های باستان شناسی و ایران شناسی بودند محو شگفتی های منحصر به فرد سنگ نوشته های تنگ ساولک، سروهای زربین و محیط مفرح طبیعی آن شدند و اهمیت این نقش ها را در حد و اندازه نقش های برجسته های تخت جمشید برشمردند
مدیر اداره میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری شهرستان بهمئی که توریست روسی را همراهی می کرد عنوان داشتند: سنگ نوشته های تنگ ساولک مربوط به اشکانیان و حکومت محلی الیمائیان می باشد و برای اولین بار در سال 1275ه- ق-- ۱۸۴۱ میلادی در اواخر حکومت محمد شاه قاجار، توسط "بارون دوبد" جهانگرد و دبیر اول سفارت روسیه شناسایی گردید و سپس در سال 1322 ه-ش نیز بوسیله سر اورل استین انگلیسی مورد بررسی قرار گرفت و شرح مفصلی از نتایج این بررسی ها و برای اولین بار توسط الستین در کتاب موسوم به جاده های قدیم ایران غربی منتشر شد. از تاریخ ۱۹۵۲ آقای هنینگ به استناد عکسهای ارسالی آقای رستمی عکاس اداره باستانشناسی ایران این نقوش و کتیبه ها را به دقت مورد مطالعه قرار داد. و افراد مشهوری از جمله میرزاحسن فسایی مولف فارسنامه ناصری، بارون دوبد (۱۸۴۱م)، احتشام الدوله والی فارس (۱۸۵۳م)، فرصت الدوله، هنینگ، اشتاین باستانشناسی معرف مجاری، میرزاحسن فسایی، گیرشمن فرانسوی، اشتاین مجاری (۱۹۳۶م) لوئی واندنبرگ بلژیکی ،احمد اقتداری، دووال (۱۹۷۲و۱۹۷۳م) و گزارشاتی تهیه و تدوین نمودند.
