پایگاه خبری عصرجهان؛ محمد شریفی-آزرده‌ام،نگرانم  دلخسته‌ام از  خویش، از دوست، از فرهیخته های به اصطلاح اهل قلم که قلم را اسباب معاش و ترقی و ارتقاء و جاه و جلال  کردند ...، از سالوس ریا و به قول حافظ از "طبل زیر گلیم" دلم خون شد، کارم به گلایه کشید با دل پر ریشم، در نظرم نوشی در قلب و جگرم نیشی، گر گله کردم دلگیر مشو، دلم خون است، حوصله ام تنگ است، وقتی دلم می گیره یاد جلیز ولیز سیر و پیاز داغ خاله ستاره می افتم که می خواست آب پیازی درست کنه، ولی همیشه ی خدا از فرط بی روغنی بوی سوختنش در فضای تنگ آبادی به مشام می رسید و سپهدار شوهر ستاره  داد و هوار می کشید و با غرولند تشر می زد: ستاره خیر نبینی همین یک دونه پیاز و یک حبه سیر را هم دود هوا کردی؟، آنچه مرا به درد آورد حکایت منصور حلاج و ریگ انداختن مصلحتی شیخ شبلی بر تن نحیف منصور حلاج نیست،درد من  حکایت اهل قلمی است که در دور دوم انتخابات اهواز (شهریور ۹۹) دست به شیرین کاری زد ، در تقارن با اعلام رسمی نتیجه ی انتخابات و شاید متعاقب آن، یکباره در فضای مجازی چشمم به جمال تمثال مبارکی افتاد که ازاهالی قلم بود و  صاحب جریده و دفتر و دستک و بعضی ها امیرالنثر و نظم می خواندنش ،آنچنان که گاهی در قامت جلال بانگ ابوعطا سر می داد، این بار  تصویر و  شمایل فاتحانه اش را از فتح بهارستان در فضای مجازی به یادگار گذاشت،با تعرفه ای به سینه چسپانیده و بر روی آن با خط خوش نام کاندیدای پیروز را نوشته تا به تأسی از مجاهدان روز شنبه بدون هزینه و تلاش، سوار بر خر مراد روی اسب برنده شرط را ببرد و این تصویر چقدر در فضای مجازی چرخید و چرخید و  با هر نگاه دل من مثل منارجنبان اصفهان لرزید..

به هوش بودم از اول که دل به کس نسپارم
شمایل تو بدیدم نه عقل ماند و نه هوشم

وقتی کار بعضی از اهالی اهل قلم به اینجاها بکشد باید قلم را بوسید و غلاف کرد.
این یادداشت فرد بخصوصی را نشانه نگرفته است. فقط  تلنگر و هشداری است که ابداعاتی از این دست توسط اهل قلم دیگر تکرار نشود.من با رای دادن و حمایت کردن از این کاندید و آن کاندید مخالفتی ندارم من با انتشار شمایل با سنجاق کردن تعرفه در سینه دلم به درد می آید.