در کشورهای جهان سوم که نهادِ دولت بر هر نوع ارتقایی تسلط و نظارت دارد، فرهنگ تملق گویی به تدریج عمومی می شود
ابوالفضل هدایتی نوشت: «تملّق»در لغت به معناي اظهار دوستي و مودّت ظاهري و زباني است كه از فروتني و خاكساري حكايت دارد؛ به عبارت ديگر، تملّق، گفتاري نرم و لطيف است كه در هواخواهي از ديگري آشكار ميگردد.از اين رو ميتوان گفت كه شخص متملّق، به آنچه در باطن و قلب خويش ندارد، تظاهر ميكند.در واقع، تملّق، نوعي نفاق يا دورويي است كه با ذلّت در حركتهاي گفتاري و رفتاري همراه است
محمود سریع القلم در یادداشتی نگاشت:در کشورهای جهان سوم که نهادِ دولت بر هر نوع ارتقایی تسلط و نظارت دارد، این فرهنگ به تدریج عمومی می شود
چاپلوس در عین اینکه طمع دارد و محتاج است از مناعت طبع و شخصیت والا برخوردار نیست. حاضر است به هر رفتاری تن دهد، تا سمت خود را حفظ کند و به رقمهای بالاتری برسد. چاپلوس آگاهانه دروغ میگوید و حیله به کار میبرد
وی ادامه می دهد این تحلیل به آن معنا نیست که در سوئیس، آلمان یا کرۀ جنوبی، چاپلوسی تعطیل است بلکه فرهنگ و رفتارِ مسلط نیست
تملق گویی موجب می شود تا تملق شده دچار غرور و عجب و تکبر شود و حالت طبیعی خود را از دست دهد
باشگاه خبرنگاران در مطلبی نوشت: عموما چاپلوسی و تملق زمانی ظهور و بروز پیدا می کند که فرد متملق در مقابل متملق شونده از همسانی و طراز یکسانی برخوردار نیست و به واقع با اتکاء به چنین شیوه هایی سعی می کند با تمجید،ستایش،سخن وری و حرافی به شخص یا مسئولی که در سِمَت بالاتر از خود قرار دارد،از امتیازات خاصی برخوردار شود.
برخی روسا و مدیران و یا افرادی که از ضریب بالایی در پذیرش چاپلوسی برخوردارند دانایی و عقلانیت خود را به زبان متملقان می سپارند و این چرخش زبانی است که با ارزش گذاری بر شان و مرتبه چنین افرادی آنها را بالا و بالاتر می کشد.
یکی از نکته های ظریفی که در چنین تعاملاتی وجود دارد حس خوشایندی است که فرد متملق شونده از این تعریف و تمجید در درون خود احساس می کند و پاداش این احساس،امتیازی است که به شخص چاپلوس ارائه یا واگذار می کند