پایگاه خبری عصرجهان؛ یادداشت-شیون بخش جدایی ناپذیر از زندگی اجتماعی انسان است و به اختیار هم نیست و نوع آفرینش موجد آن است

از دوران کهن همدردی در قالب آیین ها و رسوم با صاحبان عزا تسلی بخش از سنت های حسنه است.

در حوزه های اجتماعی آنچه با عقل جور در نمی آید و با مقتضیات زمان و مکان همخوانی ندارد توجیه پذیری آن سخت است.

یکی از مواردی که در مراسم عزا و شادی در مناطقی با بافت عشایری اعمم از شهر و روستا دیده می شود تیراندازی است

تیراندازی علاوه بر زبان مالی ممکن است منجر به زیان جانی شود که شده است

به هنگام تیراندازی کودکان می ترسند ناامنی ذهنی مبتنی بر تجارب گذشته برای همه از پیر و جوان زن و مرد ایجاد می شود

ضمن اینکه به هنگام عزا آدم سرشار از احساسات تألم برانگیز است ممکن است در محیط شلوغ تمرکز لازم را به هنگام تیراندازی نداشته باشد مضافاً اینکه بعضاً جوانان کم و سن سال تفنگ به دست می شوند که احتمال خطرافرینی افزایش می یابد.

از سوی دیگر با پول خرید حتی یک فشنگ برای تیراندازی می توان یک چیپس، شکلات و یا لباس کودک ..... خرید کرد و به کودکان نیازمند بستگان خود و یا روستا، طایفه، شهر خود هدیه داد و خنده را بر لبان آنان نشاند تا اینکه خطر جانی برایشان ایجاد کنیم

در گذشته شلیک تفنگ برای اطلاع رسانی بود

یکی از شهروندان سرد و گرم کشیده و چشیده در فضای مجازی نوشت:

گذشتگان ما رسمشون به این شکل بود که موقعی که کسی به رحمت خدا میرفت صرف نظر از اینکه شاه باشد یا گدا تا صبح صبر می کردند و صبح که هوا روشن می شد چند تیر هوایی شلیک می کردند جهت اطلاع رسانی و بعدش روستاهای دیگر هم چند تیر شلیک میکردند تا به نقاط دورتر هم اطلاع رسانی شود 

چرا که قبر کندن واقعا سخت بود بلوک نبود مخصوصا سنگ روی قبر باید بیشتر از سه تکه نمی بود که ما هم فلسفه ان را نفهمیدیم ولی با چندین نفر باید بوسیله بند و وریس حمل می شد سردخانه هم نبود لذا اگر مردم خبر نمی شدند ممکن بود جنازه دچار آسیب و بو بگیرد

 ولی هیچوقت گذشتگان در مراسم تشییع تیراندازی نمی کردند و بعد ها تیراندازی در مراسم تشییع افزوده شد

در مراسمات عروسی هم هر کس با تفنگش می آمد و چند تا سنگ و یا چیز دیگر را نشانه می گرفت و مسابقه تیراندازی می دادند.

اما امروزه مشاهده می شود ضرورت کارویژه اطلاع رسانی در تداوم رسم تیراندازی به شدت کاهش یافته است و در مواردی ممکن است عاملین و مشوقین تعداد زیاد شلیک فشنگ و افراد تفنگ به دستان را در مراسمات عزا در جهت ایجاد پرستیژ کاذب و اعلان ابراز نفوذ اجتماعی/سیاسی/اقتصادی بدانند

لذا به نظر می رسد تداوم رسم تیراندازی نه تنها دلایل عقلی بسیار ضعیفی دارد حتی می شود گفت تا حدودی نشانگر عامل پسرفت، عدم توسعه یافتگی است و با مقتضیات زمان و مکان همخوانی ندارد

 بنابراین بهتر به نظر می رسد با فرهنگ سازی رسم تیراندازی حذف و یا کمرنگ شود و حتی الامکان به همان بدو اعلام فوت محدود گردد نه اینکه به هنگام تشییع و خاکسپاری تیراندازی شود و گروه ها و خانواده های مرجع در جامعه خود عامل به اصلاح این رویه باشند نه اینکه برای بخشی از طبقات بد جلوه دهند اما به وقتش خود کاروانی از تفنگ به دستان راه بیاندازند.

چرا که به هنگام ممنوعیت تجمع در دوره کرونا بعضاً مشاهده می شد وقتی مستضعفی فوت می کرد همه تلاش می کردند دستورالعمل ممنوعیت تجمع در مراسم تشیبع اجرا شود اما اگر فرد ذینفوذی و یا بستگان وی فوت می کرد دستورالعمل ممنوعیت تجمع به فراموشی سپرده می شد