سایت عصر جهان-ندا جبارزاده/ انسانهای بزرگ همواره در جامعه ورزش ایران مظلومند، حتی حمایت از آنها نیز نه تنها برایتان منفعتی نخواهد داشت بلکه پر هزینه خواهد بود و فیروزه زمانی یکی از آنهاست.
فیروزه زمانی را با این همه توان و استعداد خدادادی اش شاید در هر کشور دیگری جز ایران بود بر سر می نهادند اما چه کنیم در ایران زندگی می کنیم!اینجا بحث بر سر (خوب سخن گفتن) و (سخنوری )است و نه (مایه )و (عمق )داشته های علم ورزش، دانش و مهارت!
(فیروزه) ها را هضم کردن کاری بسیار شاق و دشوار! واين را همواره در تاریخ این سرزمین تجربه کرده و متاسفانه خواهیم کرد و البته چوبش رانیز خورده و خواهیم خورد.

این بانوی خردمند گلف آنقدر به خاک و پرچم ایران عشق می ورزد که با هیچ چیز ی آن را تغییر نداده است.او بارها می گفت؛ من خدمتگذار گلف هستم! می پرسیدیم: مگه گلف ایران رو چقدر دوست داری و می گفت: اندازه ی ده انگشتم! کل دارایی یه گلفرهمینه! و او گلفرهمین کشور بود..
کلام نهایی آنکه زمانی بعد از کسب اولین و آخرین کاپ طلا ی گلف برای این کشور 70 میلیون نفری، مظلومانه کنارمی رود اما با گذشت 9 سال قهرمانانه آمد.اینکه قرار گرفتن در دایره (قدرت) هدف نیست و فقط یک (راه )است و (وسیله ).

جامعه ورزش و به خصوص گلف برای هضم (زمانی )ها هنوز به زمان نیازمند است. زمانی که افقش نا پیداست!آری او مظلومانه رفت و قهرمانانه آمد.مربی‌ای که فقط درسِ گلف به بچه‌ها نمی‌داد. او با همان شخصیتِ ستودنی‌ش، درسِ زندگی، درسِ تلاش، درسِ مسئولیت‌پذیری و درسِ جوانمرد بودن را به شاگردانش می‌آموخت.مَثَلِ حضور او برای گلف ایران مِثلِ دُرّی در صدف است. وقتی او را به ناحق کنارگذاشتند نه مصاحبه‌ای کرد و نه جنجالی. احتمالا لبخند سردی زد و تاسف خورد. قطعا فیروزه زمانی ضرر نکرد، این گلف ایران است که مثل همیشه زیان کرد.فیروزه زمانی، یکی از چهره های برجسته گلف ایران در سالهای گذشته است که توانسته بود در زمینه بازیگری ومربیگری عملکرد ارزشمندی را ارائه کند.