عصرجهان/علی یار نوروزی✍
اواخر مهرماه 66 بود، محل تدریس همه آموزگاران بخش سوسن مشخص شده بود. همه ی مدارس روستاها و مناطق عشایری فعال شده بودند، فقط یک مدرسه بود که دانش آموزان آن در انتظار معلم مانده بود. خیلی تلاش کردیم معلم آنجا  بفرستیم؛ برای چند نفر هم ابلاغ نوشتیم اما هر کدام به نوعی عذر آوردند و به منظور دریافت ابلاغ مجدد برگشتند آموزش و پرورش ایذه و به بخش های دیگر معرفی شدند لذا کسی حاضر نشد در آنجا خدمت کند.البته باید گفت واقعا رفت و آمد به "انجیرستان" در آن دوره مشکل بود. کسانی که می دانستند چه جای سخت و صعب العبوری است از شنیدن نامش جهت محل خدمت هم وحشت می کردند. آنانی هم که نمی دانستند، گردنه های آغازین راه را می رفتند، ولی سراسیمه بر می گشتند.

یک روز پایان وقت اداری بود، من و یکی از معلمین راهنما جلوی دفتر ساختمان نمایندگی آموزش و پرورش در روستای "ترشک" مشرف برجاده  ایستاده بودیم . شخصی پیاده به طرف دفتر نمایندگی می آمد.راهنمای تعلیماتی با حالت خوشحالی گفت: " یا خدای بچه های انجیرستان" نزدیک تر شد، جوانی لبخند برلب؛ بعد ازسلام و احوال پرسی،  معرفی نامه خود را تحویل داد."علیرضا مهدی پور" او تازه از سنگر جبهه های جنگ جنوب برگشته بود و می خواست در سنگر تعلیم و تربیت هم مشقش را تمرین و تدریس کند. محل تدریس را به ایشان معرفی کردم. از مشکلات آنجا آگاهی داشت. اما بالبخند رضایت ابلاغ را گرفت و گفت "اگر من نروم پس کی برود؟" برای خدمت به دانش آموزان سخت ترین جای منطقه رهسپار آنجا شد.
آری؛انجیرستان صعب العبورترین مدرسه عشایری، نه تنها در ایذه بلکه در خوزستان، جایی که برای رای گیری انتخابات عوامل اجرائی با بالگرد در آن منطقه حضور می یافتند.
دکتر "علیرضا مهدی پور" امروز ما و رزمنده دیروز، امتیاز حضور طولانی در جنگ را هم در سوابق کاری خود داشت و می توانست به "انجیرستان" نرود، ولی او رنج و سختی مسیر و محل تدریس را به عشق کمک به همتبارانش پذیرفت و لب خندان راهی آن دیار شد.
آری
اینچنین است که دکتر "علیرضا مهدی پور" جاودانه می ماند
علی یار نوروزی 95/9/7
شایان ذکر است دکتر "علیرضا مهدی پور" رییس سابق دانشگاه پیام نور و رییس دانشگاه آزاد شوشتر که پس از چند ماه مبارزه با بیماری سرطان چشم ازجهان فرو بسته بود. پیکر این مرحوم ظهر روز دو شنبه با حضور پر شور مردم،مسئولین ملی،استانی و محلی به خاک سپرده شد