پایگاه خبری عصرجهان؛ خلیل جهان تاب پور-در سالیان نه چندان دور و دراز مردان هر ایلی از تن پوش خاصی استفاده می نمودند، که وجه مشترک همه آنان  پوشش کامل، بهره گیری از طرح ها و رنگ ها طبیعی و تناسب با شرایط اقلیمی بود.
لباس سنتی مردان ایل بهمئی با وجود داشتن اشتراکات با تن پوش سایر ایلات لُر و تُرک؛ از وجه تمایز خاصی برخوردار بود به گونه ایکه بنا به گفته مجتبی صلاحی نژاد مدیر اداره میراٍث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری بهمئی این لباس برای ثبت ملی به سازمان میراث فرهنگی کشور ارسال شد و سرانجام در همایش ثبت میراث ناملموس کشور واقع در سرعین استان اردبیل به ثبت ملی رسید.

اما امروزه لباس محلی مردان ایل بهمئی از  مد افتاده و پسران و مرادان همانند سایر هم سن و سالان خود در کلان شهرها با طراحی و دوخت لباس بر اساس مد روز قد و بالای خود را آراسته می کنند
البته اخیرا مشاهده می شود که برخي از جوانان و میان سالان به صورت سمبلیک تن پوش سنتی ايل بهمئی را با لباس مد روز سِت می کنند و در آئین ها و مناسبت ها استایل خود را با این لیاس مزین می نمایند گرچه می توان این روند رو به گسترش توام با ارزش گذاری را به پدیدار شدن بازآفرینی نظام های ایلیاتی در پی زمین زدن نظام شهروندی وصله زد
شایان ذکر است پوشاك قديمي مردان بهمئی « جومه» (پیراهن یقه طوقی)، « تنبان« و « دلگ» و « شال كمر» و «جوقا» و « كلاه نمدي» و « گيوه ملکی » بود
پیوست:
بهمئی از نام بهمن یکی از فرزندان عالی گرفته شده است. عالی چهار فرزند به نامهای بهمن، طیب، یوسف و خدر داشت.  
ایل بهمئی در راستای سیاست اسکان عشایر، ایل بهمئی را به لحاظ جغرافیای سیاسی در دو استان خوزستان و کهگیلویه و بویر احمد و در چندین بخش پراکنده گردیدند