پایگاه خبری عصرجهان؛محمد شریفی-شاعر خوش ذوق، محمد مهدی سیار، در انتهای یکی از سروده‌های زیبایش، اینگونه خوش می‌سراید:

ای تقلای بیهوده‌ی بی‌توقف

ای زمین

ای فرومانده‌ی ناخوش‌احوال

هیچ دستی به دلسوزی‌ات برنیامد

بیاد خاطره های از دست رفته و برای یادآوری خاطره های در سر مانده، گاهی تنها، گاهی با همراهی مهدی داودی، چرخی در محله های اهواز قدیم می‌زنم.

امروز فرهاد کاظمی نیز همراه شد و سه نفری به اتفاق پس از مدتی گپ و گفت در ساحلی غربی کارون اهواز، به دیدن پل پیروزی رفتیم.

پل سیاه یا پل پیروزی، پلی که اهواز و ماهشهر و جنوب ایران و سواحل خلیج فارس را به تهران و شمال ایران وصل می‌کند.

این پل در جنگ جهانی دوم، به فریاد ارتش در حال شکست شوروی رسید، متفقین از طریق همین پل آذوقه و مهمات و نیرو به ارتش روس رسانیدند، این پل در پیروزی متفقین تاثیر زیادی داشت به همین جهت به آن «پل پیروزی» لقب دادند.
اهوازی ها به دلیل رنگ سیاه بدنه‌ی فلزی‌اش، به آن پل سیاه می گویند۔

این پل در سال ۱۳۰۸ خورشیدی همزمان با احداث راه‌آهن سراسری ایران، به عنوان اولین پل شهر اهواز، به طول ۱۰۵۰ متر و عرض ۶ متر، و ارتفاع ۱۰ متر برروی ۵۳ پایه بنا شده است و نقش بسیار مهمی در تاریخ اهواز و خوزستان و ایران داشته و دارد.
ادامه دارد...