پایگاه خبری عصرجهان؛ یادداشت ارسالی هادی جلالی زاده

نام شهید: شمس اله-نام پدر: عزيزاله-تاریخ تولد: 1341-محل تولد: روستای پیه-تاریخ شهادت: 63/3/31-محل شهادت: سرو آذربایجان غربی-زیارتگاه: روستای پیه
هر چه در وصف و یاد شهیدان قلم بزنیم نمی توانیم حق آنها را ادا نمائیم ؛ شهدا خصلت ها و شاخص های منحصر به فردی داشته اند ، آنها قبل از شهادت چراغ راهنما و هدایتگر جوانان و جامعه بودند ، وقتی این عزیزان به شهادت رسیدند تازه مردم متوجه می‌شوند که چه انسانهای شایسته وارسته و پاک و متقی و نجیبی را از دست دادند ، آنهای که با شهیدان رفاقت کردند و یا همراه و همرزم بودند متوجه اهمیت این موضوع می‌شوند ؛ وقتی روح آنها پرواز کرد و جسمشان از دنیایی فانی جدا شد تازه روز افسوس خوردن‌ها شروع می‌شود.

شهید دیاله از شهیدانی بود که سالها قبل از شهادت خدایی شده بود؛ او نماد واقعی اخلاق و مدارا به معنی واقعی کلمه بود؛  اخلاق حسنه؛ رفتار سخاوتمندانه، شجاعت غیر قابل وصف، صبوری، کم گویی، دیانت منحصر به فرد ، نوع دوستی، نجابت مثال زدنی، عبادت عابدانه و عرفانی او را از سایر افراد دوران خود متمایز ساخته بود.

شهید دیاله با جمعی چون شهید علی چمبری شهید ماندنی جرنگ شهید ماندنی چیره نژاد شهید یدالله فاطمی  و سرداران نامداری همراه و همدوره بوده ، دهم اسفند ۱۳۶۲ با جمع کثیری از همشهری ها پس از یک دوره کوتاه آموزشی که در پادگان شهید دستغیب کازرون دیده بودیم، آماده اعزام به جبهه شدیم ، روز اعزام مصادف شد با روز تشیع پیکر پاک سردار رشید اسلام شهید ماندنی جرنگ؛ همه نیروها اعزام شدند اما به خاطر نسبت فامیلی نزدیک بنده با شهید جرنگ از آن جمع جاه ماندم، شهید شمس الله دیاله، شمس الله طاهری و غلامحسین جاور در جبهه های غرب در شهرستان مهاباد به عنوان پاسدار مشغول خدمت بودند ؛ پس از شهادت تشیع شهید جرنگ چند روزی این عزیزان آمدند مرخصی و زود برگشتند ؛ شهید دیاله دو نفر از بهترین دوستانش را در عملیات خیبر در پایان سال ۶۲ از دست داد (شهیدان ماندنی جرنگ و علی چمبری ) آقایان سردار محمدعلی جشنی و غلامعلی انصاری از همرزمان انها هم در منطقه دیگری جبهه بودند.

چهل روز پس از شهادت شهید جرنگ به اتفاق تعداد اندکی از همشهریان از جمله شهید عزیز معلم واقعی شهید خداداد عبادی به جبهه اعزام شدیم و طبق نیاز جبهه های غرب ما را نیز فرستادن مهاباد، در آن وضعیت بسیار بحرانی جبهه های غرب کم ترین امنیت جانی را داشتیم ، در صورتی که در شهرهای ایران و خاک پاک ایران هم بودیم اما رزمندگان  از دست احزاب کوله و دموکرات در امان نبودند.

اولین کسی که در مهاباد دیدیم سردار غلامحسین جاور بود، او رئیس ستاد مشترک شهر مهاباد و حومه بود، دفتر ستاد مشترک داخل شهر مهاباد مستقر بود اما تیپ و لشکرهای زیادی از سپاه و ارتش و گردان های عملیاتی و رزمی در حومه شهر از فاصله دو کیلومتری تا ۱۵ کیلومتری شهر مستقر بودند.

یکی از لشکرهای که در جاده مهاباد ارومیه مستقر بود لشکر ویژه شهداء به فرماندهی سردار شهید محمود کاوه بود که سید باقر سپهر یکی از دیدبان قهار آن لشکر بود؛  تیپ ۱۱۰ شهید محمد بروجردی  هم در کیلومتر ۱۵ جاده مهاباد به بوکان مستقر بود؛ در تقسیم نیروها توسط ستاد مهاباد ۷ نفر از  ما افتادیم گردان جندالله مهاباد از جمله شهید خداداد عبادی؛ سید اسکندر موسوی؛ شهید جمشید انصاری؛ فیروز چام، نجف جشانزاده و چند نفر دیگر، از سن و سال بسیار کمی برخوردار بودم  تازه وارد ۱۵ سال شده بودم ؛ یک هفته که در گردان جندالله بودیم توسط سردار جاور متوجه شدیم که تعداد زیادی از رزمندگان در مهاباد و اطراف آن هستند از جمله شهید شمس الله دیاله و شمس الله طاهری؛ محمد علی شجاعی نیکو ، محمد رضا بقایی ( اژیراک ) و چندین نفر دیگر به اتفاق شهید عبادی روزی در اول اردیبهشت تصمیم گرفتیم که به دیدار عزیزان در تیپ ۱۱۰ برویم از جمله شهید دیاله و پاسدار طاهری؛ وقتی رفتیم دژبان تیپ آنها را صدا زد آمدند بعد از چند روز که شهید دیاله را دیده بودم بسیار تغییر کرده بود؛ از هیکلی نظامی ورزیده و بسیار چابک برخوردار بود اما در نهایت تواضع و فروتنی و بسیار نورانی و جذاب شده بود؛ این رفت و آمدها بین ما و آنها در آن چند ماه چند بار تکرار شد تا چند روز قبل از عملیات و شهادت دیاله؛ آنها آمده بودند مقر ما چون با فاصله کمتر از ۵ کیلومتر از هم مستقر بودیم؛ ظهر پیش ما بودند، شهید عبادی به طاهری و دیاله گفت خوش بحال شما بوی شهادت می‌دهید نکند می خواهید بروید عملیات اگر می خواهید بروید تا ما هم بیایم؛ یکی از آنها گفت مطمئن باشید اگر عملیاتی باشد گردان شما هم خواهد بود؛ ماه رمضان بود همگی روزه بودیم؛ با اکراه از هم جدا شدیم این سری خداحافظی ها با ادوار گذشته بسیار فرق می‌کرد؛ چند روز بعد از آخرین دیدار مطلع شدیم که نیروهای تیپ ۱۱۰ شبانه جابجا شدند؛ شهید عبادی خیلی کنجکاو شد او چندمین بار بود که جبهه آمده بود و بسیار با تجربه بود بر عکس ما که بار اولی بودیم، خیلی اطلاعی نداشتیم و اصلا سر در نمی آوردیم؛ شهید عبادی گفت بچه ها اگر عملیاتی بود من می روم، آخر خرداد بود و روزهای آخر ماموریت ۳ ماهه ما هم رو به پایان تا اینکه شبی فرمانده مقر به صورت خیلی سری موضوع حرکت بعضی از نیروها و انتقال شبانه آنها را مطرح کرد؛ اینجا معلوم شد که خبری از عملیات است، روز ۲۴ یا ۲۵ خرداد بود که جمعی از رزمندگان جدید وارد مقر شدند و ما را سوار ماشین کردند هر ماشین هم یک اسلحه کاتیوشا بر آن سوار بود نمی دانستیم که کدامین طرف می رویم، وارد منطقه عملیاتی شدیم رزمندگان تیپ ۱۱۰ وارد عمل شده بودند، آنها با نیروهای کوله و دموکرات که توسط ارتش عراق پشتیبانی می‌شدند و از تجهیزات و امکانات فراوانی هم برخوردار بودند، و چون اهل کردستان و آذربايجان بودند بر منطقه کاملا اشراف داشتند، رزمندگان تیپ ۱۱۰ آنها را به عقب راندند تعداد زیادی از آنها را به هلاکت رساندند، شهید دیاله از فرماندهان گروهان بود در روز دوم یا سوم عملیات مجروح شد و نیروهای گروهان در محاصره قرار گرفتند؛ سرانجام در یک جنگ تن به تن در روز ۳۱ خرداد ۶۳  شهید دیاله در آن درگیری پس از اینکه تعدادی از دشمن را به هلاکت رساند  خود شربت شهادت را نوشید و گردان جندالله هم که برای پشتیبانی رفته بود اجازه ورود به عملیات را نگرفت: در برگشت شمس الله طاهری و محمدعلی شجاعی نیکو خبر شهادت دیاله را به ما دادند؛ روح آن شهید والله مقام شاد و یادش گرامی  و با اقا امام حسین ع محشور باد

هادی جلالی زاده
۳۱ خرداد ۱۴۰۱